Gün ağarmıştı, Kahverengi ve yeşil renkleri kardeş olmuş Kızılırmak’ı sarıp sarmalamıştı. Her gün sabahın erken saatlerinde bu dinginliğe kendine bırakır, hayatı bir film şeridi gibi gözlerinden gelip geçerdi. “Hayat nelere kadir” dedi ellerindeki kıvrımlara bakınarak. Ellerini saklamak, hatta geçmişi hatırlatacak ne varsa ortadan kaldırmak istedi. Nasıl kaldıracağını bilemedi.
Boş bankları hep kendisinin doldurduğunu düşünürdü, tıpkı şu anda olduğu gibi. Belki de bu boşluğu doldurmak için buradaydı, bir an mutlu olduğunun farkına vardı, evet mutluydu. “Mutluyum!” dedi.